Ik ben nog uit de tijd van elpees en singles. En de cassette vlak daarna. Het geluid was, ook door de opnameapparatuur, destijds geheel analoog, vrij beperkt in dynamiek en mijn elpees kregen al gauw last van tikken en andere bijgeluiden. Toen later de opnameapparatuur beter werd, kwamen er elpees die mede bekend raakten door hun fraaie sound zoals bijvoorbeeld die van de Dire Straits. Die band maakte ook de eerste geheel digitaal (opname, mastering en medium) gemaakte CD, met een voor die tijd werelds mooi geluid. Zoals veel mensen raakte ik ook in de ban van steeds fraaier klinkende muziek, vooral van symphobands als Genesis en artiesten als Sting. En ja ouder werk draaide ik ook wel eens, maar dat klonk dan toch wat teleurstellend. Tot ik via Spotify een nummer van Cuby and the Blizzards kreeg toegespeeld. Window of my eyes, een oude, oorspronkelijk analoge opname die zo heerlijk gruizig klinkt dat iedere klinischer vastlegging alleen maar minder kan zijn. Tot zover de techniek. Iets dergelijks bleek het geval bij de vastlegging van een bijzonder beeldenpark in Laos. Ik schoot het opnieuw met mijn DSLR, maar miste toch iets.
Een verslag op Reishonger: